Zawsze kiedy myślę o edukacji małych dzieci przypomina mi się to tłumaczenie Kamila Nowaka, tekst, który ściska mi gardło za każdym razem:
„MAŁY CHŁOPIEC

Pewnego razu mały chłopiec poszedł do szkoły.
Jednego poranka nauczycielka powiedziała:
– Dzisiaj zrobimy rysunek.
– Dobrze! – pomyślał mały chłopiec.
Lubił rysować wiele rzeczy; Lwy i tygrysy, kury i krowy, pociągi i łódki;
Zabrał więc wszystkie kredki z pudełka i zaczął rysować.

Jednak nauczycielka powiedziała
– Poczekaj! – To jeszcze nie czas! I poczekała aż wszyscy będą gotowi.
– Teraz – powiedziała nauczycielka, – Będziemy rysowali kwiaty.
– Dobrze! – pomyślał mały chłopiec.
Lubił rysować piękne kwiaty różowymi, pomarańczowymi i niebieskimi kredkami.

Jednak nauczycielka powiedziała
– Poczekaj! – Pokażę ci jak to zrobić.
I narysowała czerwony kwiat z zieloną łodygą.
– Proszę – powiedziała nauczycielka, – Teraz możesz zaczynać.
Mały chłopiec spojrzał na kwiat nauczycielki, później na swój kwiat. Jego podobał mu się bardziej niż nauczycielki, ale nie powiedział tego. Obrócił kartkę na drugą stronę i zrobił kwiat podobny do narysowanego przez nauczycielkę. Był czerwony, z zieloną łodygą.

Innego dnia nauczycielka powiedziała:
– Dzisiaj zrobimy coś z gliny.
– Dobrze! – pomyślał mały chłopiec.
Lubił glinę. Potrafił zrobić wiele rzeczy z gliny: węże i bałwany, słonie i myszy, samochody i ciężarówki. Zaczął więc ciągnąć i ugniatać swój kawałek gliny.

Jednak nauczycielka powiedziała
– Poczekaj! – To jeszcze nie czas! I poczekała aż wszyscy będą gotowi.
– Teraz – powiedziała nauczycielka, – Będziemy lepili naczynia.
– Dobrze! – pomyślał mały chłopiec. Lubił lepić naczynia. I zaczął robić kilka w różnych kształtach i rozmiarach.

Jednak nauczycielka powiedziała
– Poczekaj!
– Pokażę ci jak to zrobić. I pokazała wszystkim jak zrobić jedno głębokie naczynie.
– Proszę – powiedziała nauczycielka, – Teraz możesz zaczynać.
Mały chłopiec spojrzał na naczynie nauczycielki, później na swoje naczynie. Jego podobało mu się bardziej niż nauczycielki, ale nie powiedział tego. Zwinął swoją glinę znowu w kulkę i zrobił naczynie takie jak nauczyciel. To było głębokie naczynie.

I całkiem szybko mały chłopiec nauczył się czekać. I obserwować. I robić rzeczy tak, jak robiła je nauczycielka. I całkiem szybko nie robił już nic swojego.

Wtedy wydarzyło się tak, że mały chłopiec i jego rodzina przeprowadzili się do innego domu, w innym mieście, i mały chłopiec musiał iść do innej szkoły.

Nauczycielka powiedziała:
– Dzisiaj zrobimy rysunek.
– Dobrze! – pomyślał mały chłopiec.
I czekał na nauczycielkę, aby powiedziała mu co robić. Nauczycielka jednak nic nie powiedziała. Chodziła tylko po klasie.

Kiedy podeszła do małego chłopca, Zapytała:
– Nie chcesz rysować?
– Chcę – odparł mały chłopiec. – Co będziemy dzisiaj rysowali?
– Nie wiem dopóki tego nie narysujesz – odpowiedziała nauczycielka.
– Jak powinienem to zrobić? – zapytał mały chłopiec.
– Jak tylko masz ochotę – odpowiedziała nauczycielka.
– I jakimi chcę kolorami? – zapytał mały chłopiec.
– Jakimi chcesz kolorami – odpowiedziała nauczycielka.

I mały chłopiec zaczął rysować czerwony kwiat z zieloną łodygą.

Autorka: Helen Buckley, The Little Boy
Tłumaczenie: Kamil Nowak, Blog Ojciec.”

More