Historie porodowe.

Która z nas ich nie czytała? Doskonale pamiętam siebie w poprzedniej ciąży. Szukałam ich wszędzie. Przeczesałam wszelkie fora, grupy na Facebooku,książki, zapiski położnych z Polski  i z zagranicy, obejrzałam tysiące filmów z porodów na YouTube. Wszystkie te historie miały jeden wspólny mianownik. Stanowczą większość stanowiły historie przerażające, krwawe, pełne strachu, traumatyczne.  Nawet mój pierwszy poród opisałam w ten sposób. Teraz wiem, że niesłusznie.  W międzyczasie poznałam wspaniałe położne i doule, a także kobiety rodzące swoje dzieci z radością. Przekazały mi ogrom wiedzy i swoich doświadczeń i pozwoliły zrozumieć co właściwie w moim porodzie poszło nie tak. Była to z pewnością przede wszystkim moja głowa i nastawienie. Niby dobrze się przygotowywałam, niby  psychicznie czułam o co chodzi, czułam ekscytację, radość, oczekiwałam tego wydarzenia.  Ale teraz wiem, że w jednej z szufladek mojego umysłu było zdecydowanie za dużo strachu zasiewanego przez lata  przez media, rodzinę, koleżanki. Nadmiar złych historii.  Takim sposobem trafiłam w miejsca, w których o porodach mówi się dobrze. Zdobyłam wiedzę o działaniu naszego mózgu w porodzie, o wpływie hormonów na proces porodowy, a także dostrzegłam, że piękny poród wcale nie musi oznaczać szybkiego i łatwego porodu. Dlatego postanowiłam, że co jakiś czas będę się z wami dzieliła historiami dobrych porodów.

Żeby pokazać wam, że porodów zakończonych satysfakcją jest mnóstwo.

Żeby pokazać wam, że każdy poród jest inny.

Żebyście oswoiły swój strach.

Żebyście wiedziały, że porody długie, trudne, z komplikacjami też mogą być pięknym wspomnieniem.

Żebyście zobaczyły, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli, ale to nic złego!

Żebyście wiedziały, że porodu nie można do końca zaplanować.

Żebyście nigdy nie czuły porażki.

Żeby pokazać wam, że to nie jest coś, co trzeba przetrwać, a wręcz może to być najpiękniejsze wydarzenie w życiu waszej rodziny.

I najważniejsze- że dobry poród dla każdej z nas może oznaczać coś innego! I warto odpowiedzieć sobie wcześniej:  Co jest dla mnie naprawdę dobre?

Bardzo dziękuję wszystkim wspaniałym kobietom które zechciały podzielić się z wami swoimi historiami porodowymi  <3

A teraz zapraszam  was na historię narodzin Stasia 🙂

„Jestem miesiąc po porodzie i czuję, że muszę podzielić się swoją historią pięknego porodu. Jestem w tej chwili chyba najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Ale od początku.

Nie planowałam ciąży. W naszym domu nie było rozmów o dzieciach. Byliśmy dopiero co po ślubie, po kilku latach narzeczeństwa, szaleństw, imprezowania i aktualnie oboje skupialiśmy się na rozwoju osobistym i zawodowym. Mieliśmy mnóstwo planów na kursy, szkolenia, podróże, ja miałam zakładać za chwilę własną firmę. Dziecko to w ogóle nie był nasz klimat, na ten temat rozmawialiśmy może dwa razy w  życiu, że „może kiedyś”.

I bach.  Nastał dzień, w którym po kilku tygodniach złego samopoczucia i dziwnych, nieznanych mi dotąd objawów zobaczyłam dwie kreski na teście ciążowym. To było jak porażenie prądem, trafienie pioruna. Nie mogłam uwierzyć.  Czułam się jakby cały mój świat właśnie runął  w gruzach.  Wzięłam urlop na żądanie, przepłakałam cały dzień i zastanawiałam się co zrobić, jak powiedzieć o tym mojemu M, czy w ogóle mu mówić? Może to za wcześnie. Może najpierw powinnam pójść do lekarza, na jakieś USG, może to wszystko to jest jedna wielka pomyłka. Wtedy bardzo chciałam, żeby to była pomyłka.

Jakbym się nie starała, nie dało się ukryć, że coś jest nie tak. M wrócił z pracy, a ja siedziałam na kanapie, cała spuchnięta od płaczu w obsadzie zużytych chusteczek higienicznych.  Musiałam mu powiedzieć, nawet nie umiałabym skłamać. Siedział i patrzył w ścianę bez słowa. Po długiej chwili wziął do ręki telefon i zaczął po kolei wydzwaniać po przychodniach z pytaniem o termin do ginekologa. Ja nic nie mówiłam, nie protestowałam. W końcu znalazł termin na dziś. Kazał mi się zbierać.

Byłam już tak zmęczona tym płaczem i zamartwianiem się, że u ginekologa nie powiedziałam prawie ani słowa. Wszystko to działo się jakby poza mną.  To M rozmawiał z lekarzem, zadawał pytania, odpowiadał. Wiedziałam tylko jedno- na ekranie widać plamkę, plamkę z bijącym sercem.

Wyszłam z gabinetu zdruzgotana, w stanie takim, że  gotowa byłam wejść  pod nadjeżdżający pociąg. A M z iskierkami w oczach powiedział  do mnie  „Misia, to cudownie, udzwigniemy to”.

I to był pierwszy raz kiedy uwierzyłam, że  możemy mieć dziecko.

Nie będę się nad tym rozpisywać, bo to temat na książkę, ale  zawsze mialam bardzo duży problem z  akceptacją  siebie i swojego ciała. Można powiedzieć, że  nienawidziłam  mojego ciała. Zwykła wizyta u ginekologa to był dla mnie koszmar i przeżywałam ją  na tydzień wcześniej.  A teraz czekało mnie  mnóstwo zmian i… poród.

Temat porodu to było dla mnie za dużo. Ledwo poradziłam  sobie z informacją  o ciąży, a co dopiero myśleć o porodzie. Wspólnie z M podjęliśmy decyzję, że  powinnam iść na psychoterapię. Ze względu na stosunek do swojego ciała, że względu na nadchodzące zmiany, ze względu na to, że  już dawno powinnam to zrobić. Ale wiedziałam, że  lęku przed porodem nie pokonam. Na myśl o porodzie miewałam  napady paniki, stany lękowe.

Na terapii podjełyśmy  z terapeutką  decyzję- to  nie jest czas na pracę  ze strachem  przed porodem. Ten temat wyzwalał  we mnie tyle emocji, że  było to niewskazane w ciąży. Terapia miała  formę  niezbędnego minimum. Do tematu porodu  i cielesności miałyśmy  wrócić… po porodzie.

Dlatego zdecydowałam się na poród przez cesarskie  cięcie. Jego też się  bałam, ale  myśl o nim nie paraliżowała  mnie tak jak myśl o porodzie drogami natury.

Wybrałam prywatny szpital. Umówiłam się  na wizytę, później na kwalifikację, podpisałam  umowę.

W międzyczasie w ramach ćwiczeń na uczelni miałam okazję  posłuchać Natalii i jej prezentacji o porodzie naturalnym.  W połączeniu z hormonami zadziałało to na mnie ekscytujaco. W głowie pojawiła się myśl  „A może jednak dam radę?”.

Zaczęłam czytać, słuchać, szukać informacji,  trafiłam  też wtedy na Pupinka i dużo z Natalią  rozmawiałam. Poród naturalny w pewien sposób zaczął się w mojej głowie jawić jako coś niesamowitego, coś  czego bardzo chcę… ale nadal czułam  ten wielki strach.  Mały  też nadal się nie odwrócił, a był już 36 tydzień.

Pamiętam jak skończyłam czytać książkę  Ireny Chołuj  o porodzie naturalnym i rozżalona  napisałam wtedy do Natalii maila. Był bardzo długi, pełen złości  i goryczy, ale  kluczowe wydaje mi się to zdanie. „Gadacie i piszecie wszyscy bzdury o tym jakie to piękne i dostępne dla każdego, tymczasem ja czuje się przez was jakbym nie była kobietą- bo coś ze  mną nie tak skoro boję się  urodzić!!! Do tego moje dziecko nawet sie nie obróciło.”

I to był przełom.  Bo Natalia mi o dziwo odpisała  (Ja bym sobie nie odpisała, dużo w moim mailu było  przykrych słów i agresji).

Napisała  min., że  strach czasami jest dobry i potrzeby. A na informacje o odwróceniu  odpisała- „Może Twoje dziecko chce Ci w ten sposób coś powiedzieć”?

Ostatecznie wiem, że moje dziecko pomogło mi przyjąć poród przez cesarskie cięcie. Nie byłam gotowa  na inne zakończenie, choć przez chwilę  wydawało mi się, że mogę spróbować.  Mój syn nie odwracając się uratował mnie przed ogromną  traumą.

Urodziłam w prywatnym szpitalu, poprzez cesarskie cięcie, zapłaciłam za to niebotyczną  sumę pieniędzy i… nie żałuję.

Było pięknie w każdym calu. Czułam  się zaopiekowana, ważna, zrozumiana. W trakcie zabiegu i przed nim Pani położna  i Pani anestezjolog  mnie rozbawiały, cały czas ktoś do nas mówił. M  był  przy operacji, przywitał  Stasia razem ze  mną  i zaraz po tym jak go pocałowałam i przytuliłam  do policzka M mógł kangurować  go do czasu, aż mnie zszyli. Niedługo potem z pomocą  pań  położnych mogłam  mieć Stańka  skóra do skóry i podjąć pierwsze próby karmienia. Nikt nie liczył nam czasu, mieliśmy salę jednoosobową w której M mógł  zostać całą dobę, pomoc na każde zawołanie i dużo wsparcia. Wiem, że  bez  pomocy wspaniałej położnej  Pani Basi być może nie karmiłabym  piersią. Pomagała, tłumaczyła, wspierała. Na żadnym etapie mnie nie dotykała (piersi), co w moim przypadku było  bardzo ważne. Na każdym etapie wszyscy  byli bardzo pomocni, powtarzali, że URODZIŁAM świetnego chłopaka  itp. Można  powiedzieć, że  to uprzejmość za pieniądze, ale  nie żałuję ani złotówki.

Mimo moich problemów  udało mi się pięknie i w przyjemnych, komfortowych warunkach powitać na świecie swoje pierwsze dziecko. To doświadczenie sprawiło, że  mam siłę  by podjąć  walkę  ze swoim strachem, by iść na terapię  i przygotować  się w pełni  świadomie do kolejnej ciąży  (taaaak! dobrze czytacie, chcemy mieć dzieci!).

Ten poród sprawił, że  będę szykować się  do VBAC. Teraz wiem, że  to możliwe, wiem, że  mogę  temu sprostać. Wiem też, że  może się nie udać, ale  na pewno warto spróbować

Mój stosunek  do własnego ciała  powoli się zmienia, terapia na pewno mi pomoże, Ale już teraz wiem, że  moje ciało  jest dobre. W końcu wydało  na świat cudownego człowieka!

Podzielenie się tą historią nie jest dla mnie łatwe. Nie łatwo jest przyznać całemu światu, że to była totalna wpadka. Nie łatwo przyznać się, że zapłaciło się równowartość swoich czterech wypłat za cesarkę. Nie łatwo, ale myślę, że warto.”

Ewa.

Jeśli Ty też chciałabyś podzielić się swoją historią- napisz do mnie! kontakt@pupinek.pl