Przespaliśmy jakiś szczegół.

Obudziliśmy się w świecie maseczek i lateksowych rękawiczek. 

Świecie znanym z filmów.

Świecie strachu i paniki.

Moje życie domowe niewiele się zmieniło. Mąż nadal pracuje poza domem, a ja nadal opiekuję się dziećmi.  Brakuje mi spotkań z innymi, ale ja i tak jestem raczej typem samotnika. To co się zmieniło w moim życiu to strach. Strach o bliskich, o rodziców, o dziadków, o moje własne dzieci. Strach o to, jakim będzie ten świat.

KwarantANNA

Gdzieś tam  Ada  ma dosyć jego porozrzucanych skarpet. On nie może dłużej słuchać jej narzekań. Po dziesięciu latach nocowania pod jednym dachem  zmuszeni zostali do odbycia razem kwarantanny. Nagle uświadomili sobie, że żyją razem tylko dlatego, że się mijają. Nic z tego, trzeba się rozwieźć.

Gdzieś  indziej Ola promienieje z radości, bo w końcu ma go w domu. Może jej pomóc z dziećmi, mają dla siebie czas, dużo czasu. Do niego natomiast dociera, że to chyba nie jest to o co mu w życiu chodziło. To chyba nie ta kobieta, dzieci to była decyzja pochopna. To go przerasta, nie ma gdzie uciec. Kwarantanna.

Trzy ulice dalej dzieje się magia. Piątka dzieci śpi w pokojach, położna jest już w drodze. Marta wbija w niego paznokcie i stara się nie obudzić dzieci, ale i całego bloku.  Chwilę później na jego ręce rodzi  ich córkę. Położna się spóźniła. Znowu.

W tym samym  bloku, ale dwa piętra niżej śpi Kacper. Ma 8 lat, śnią mu się koszmary. Ale te koszmary i tak są lepsze od jawy. Gdy rano wstanie, ojciec znów się spije i wleje matce. A może i jemu, w końcu nie ma gdzie uciec. Kiedyś, zanim to wszystko się zaczęło 8 godzin w szkole było dla niego wybawieniem.

W szpitalu nieopodal  kolejny dyżur na SORze  ma Sylwia. W samochodzie ma spakowaną walizkę na wypadek kwarantanny. W domu czeka na nią  3 letni syn. Mąż też jest lekarzem. Dziadkowie w grupie ryzyka. W razie czego synem zaopiekuje się koleżanka.

W innym szpitalu  na porodówkę wchodzi  Magda. To już trzeci dyżur w tym tygodniu.  W domu trójka dzieci i mąż. Ona też boi się zamknięcia w szpitalu. Daje z siebie wszystko. A jest co robić. Kobiety po wielu latach zostały na porodówkach bez  partnerów.  Są zdezorientowane, przerażone, wściekłe.

 Blisko szpitala w spożywczaku , przy kasie siedzi Pani Kasia. Ma roboty po uszy. Koleżanki wzięły wolne na opiekę nad dziećmi, ludzie wykupują towar, dostawy przyjeżdżają jak szalone. Nagle okazało się, że Pani Kasia i jej kasa są niezbędne w życiu każdego Polaka.  W domu czeka na nią córka ANNA.

Mąż Pani Kasi pracował na czarno w hotelu. Teraz ma przestój w pracy.

ANNA, córka Pani Kasi ma 15 lat. Jest molestowana przez ojczyma odkąd skończyła 12. ANNA nie chodzi teraz do szkoły. Ojczym nie chodzi do pracy. Razem czekają  w domu na Panią Kasie.

Gdzieś na Facebooku Janusz pisze o tym, że ludzie powariowali. Że cały ten wirus to ściema i spisek. Nie ma co siać paniki matoły! Pisze spod kołdry, odbywając dwudziesty pierwszy dzień zwolnienia.

Gdzie indziej zaryglowany na cztery spusty Tomek  trzęsie się ze strachu o swoje życie,  obijając się o zapasy makaronu i papieru toaletowego, wierząc, że ten ma magiczne właściwości zamiany w papiery wartościowe.

Jest też Andrzej. Andrzej cieszy się z czasu spędzanego z rodziną. Życie w końcu zwolniło, znalazł czas na dawno odkładane zajęcia. Andrzej polubił się z wirusem, planuje remont, cieszy się chwilą i czterdziesty raz przeczytaną książeczką o Kici Koci.

Jego siostra Natalia zainwestowała  niedawno sporą sumę pieniędzy we własny biznes. Jej straty są już na tyle duże, że nie wie czy będzie sens ten biznes „reanimować” kiedy to wszystko się skończy. Natalia nie wierzy już nawet, że się skończy.

Chaos.

Zdziwienie.

Nagle okazuje się, że w życiu ważnych jest tylko kilka rzeczy. Że najważniejsi są bliscy i zdrowie.

Okazuje się, że w momencie w którym życie zmusiło nas do tego, żeby przestać pędzić masa osób nie potrafi się odnaleźć. Ludzie nie potrafią żyć tu i teraz. Nie umieją celebrować wolnego czasu. Nie potrafią zwolnić, wyciszyć się. Nie potrafią nic nie robić, odpuścić.  Uświadamiają sobie, że Tworzą domy z przypadku. Że zabrnęli w swoim życiu w zupełnie innym kierunku niż chcieli. Nagle okazało się, że nie jesteśmy bogami. Padamy jak muchy. Nie ma w nas żadnej pokory. Staliśmy się robotami. W chwilach w których powinniśmy się jednoczyć skaczemy sobie do gardeł o ostatnią paczkę cukru. Obrażamy się na forach internetowych,  bo w realu nie mielibyśmy odwagi odezwać się słowem.  Nagle okazuje się, ze już nie możemy udawać, że nie ma nas w mieszkaniu kiedy słychać krzyki za ścianą. Nagle coraz mniej rzeczy można ignorować. Nagle trzeba przyznać samemu przed sobą jak dużo  dotychczas wypieraliśmy.

Czas otworzyć  oczy.

Zaczynając pisać ten tekst napisałam wstęp, który stracił ważność. Przeczytaj go jeszcze raz.

„Moje życie domowe niewiele się zmieniło. Mąż nadal pracuje poza domem, a ja nadal opiekuję się dziećmi.  Brakuje mi spotkań z innymi, ale ja i tak jestem raczej typem samotnika. To co się zmieniło w moim życiu to strach. Strach o bliskich, o rodziców, o dziadków, o moje własne dzieci. Strach o to, jakim będzie ten świat. „

Minęła chwila.

Kończąc go jestem w zupełnie innym punkcie życia.

Dzień po napisaniu tego wstępu zmarł ktoś mi bliski. Nie sądziłam, że mnie to spotka.  Nie mogłam się pożegnać, bo izolacja… Grupa ryzyka. Wszyscy wierzyli, że „wytrzyma” jeszcze trochę. Nie wytrzymał. Nie mogliśmy go nawet godnie pożegnać, nie mogłam uczestniczyć w pogrzebie.  Człowiek nabiera pokory w obliczu takich zdarzeń. Okazuje się, że nie możemy mieć wpływu na wszystko. Że musimy pogodzić się z koleją rzeczy. Podać sobie rękę ze śmiercią i zrozumieć, że będzie jej teraz w naszym świecie więcej.

Pomyślałam sobie wtedy : Okej, akceptuje to. Gorzej być przecież nie może.

Kilka dni później mój mąż dostał wypowiedzenie. Chciałabym powiedzieć- niemożliwe! Stanowisko kierownicze, umowa na czas nieokreślony, mogą go zwolnić tylko w jednym wypadku: likwidacja stanowiska, a to przecież niemożliwe. Likwidując jego stanowisko musieliby zlikwidować całą, ogromną budowę, wielką inwestycję,  zabrać maszyny, zwolnić  kilkadziesiąt, jeśli nie kilkaset osób! To się nie ma prawa wydarzyć! Dlatego właśnie ostatnio odrzucił dwie propozycje pracy (sic!). Bo przecież tutaj jest „stabilnie”.

Otóż  okazuje się, że w czasie Covid-19 stabilnie nie jest nigdzie.

Budowa była, budowy nie będzie.

I w tym my. Z dwójką dzieci, kredytem na dom i moim śmiesznym macierzyńskim.

Trzeba zweryfikować swoje plany na przyszłość. 

Może nie każdy jeszcze zdaje sobie z tego sprawę, ale świat się zmienia. On nie będzie już taki jak wcześniej.   Nie wiem jaki będzie.  

Trochę czuję ulgę, że „coś” zatrzymało tą pędzącą na oślep maszynę. Że siła wyższa pokazała, że jesteśmy tylko ludźmi. Ale niech już przestanie.  Już zrozumieliśmy, więcej nie chcemy.

Co będzie jutro? Nie wiem. Kiedy to się skończy? Nie umiem przewidzieć. Jaki świat poznają moje dzieci? Nie mam pojęcia. 

Pierwszy raz w życiu zadałam sobie pytanie czy aby na pewno nie powołałam moich dzieci do piekła?

Jeśli chcesz otrzymywać informacje o nowych wpisach kliknij tutaj.